Kerst en Annerieke is weer hier!

Zo tijd voor een nieuw stukje, maar laat ik eens beginnen met iedereen alsnog een fijne kerst te wensen en een gelukkig nieuw jaar. Moet zeggen dat het toch wel erg surrealistisch is om hier te zijn met kerst. Tegen verwachting in is het hier namelijk een enorm volksfeest geweest! Met kerstavond was er bijna niet in of uit de stad te komen, omdat het overal zwart zag van de mensen...

Waar in het Westen kerst meer iets is voor familie, is het hier duidelijk meer een soort van koninginnendag. Iedereen gaat de straat op om elkaar met nepsneeuw in te peperen en om op de foto te gaan voor alle versierde kerst etalages. Daar wordt namelijk serieus werk van gemaakt; complete gevels worden opgetrokken met sneeuw, kerstballen en andere versieringen. En als iets glimt, knippert of anderszins kitscherig is, wil de gemiddelde Vietnamees hier heel graag bij op de foto... dus complete gezinnen stappen op de brommer om door de stad te toeren en foto’s te maken. Erg grappig.

Zelf heb ik kerst dit jaar gevierd in het bubbelbad. Hans en Hetty hadden een kerstfeest georganiseerd met een groep Nederlanders, Duitsers en Quyen en Thu en tussen het eten en drinken door werd er tot in de kleine uurtjes gechilled in het bubbelbad. Surrealistisch hoor, buiten zitten in de hitte met een kerstboom naast het zwembad...

Werk gaat goed. Waar ik afgelopen weken af en toe even twijfelde aan de wil van sommige personen in de organisatie en me irriteerde aan de moeilijkheid om dingen hier echt te laten landen, bleek afgelopen vrijdag, dat de grote baas in ieder geval erg tevreden is. Ik had een aantal memo’s opgesteld met zaken die in mijn ogen aangepakt moesten worden voor de technisch directeur en voordat ik deze met hem zou bespreken had ik even 10 minuutjes met de grote baas geregeld om hem ook op de hoogte te stellen. Tot mijn verbazing had deze beste man voor al mijn punten al acties uitgezet en zei hij na 2 minuten de briljante woorden: “Job, ik heb toch het laatste woord voor alle beslissingen in dit bedrijf. Daarom is het denk ik beter dat wij samen alle memo’s even langs gaan, dan hoef je ook niet meer bij Nam (de technisch directeur) langs.” Met het gevolg, dat Quyen tijdens de meeting deze beste man kon af smsen en er meteen spijkers met koppen geslagen werden. Dingen die eerder van de baan leken, waren opeens weer actueel en konden alsnog! Mooi hoe zo opeens alles weer anders kan zijn dan je denkt en alles in een stroomversnelling kan raken. Gek land dat Vietnam...

Ook de samenwerking met Frans, de wijkfitter van Evides die hier 4 weken terug is aangekomen, loopt soepel. Na wat discussie met het NRW team is het nu toch helemaal gebruikelijk dat er wanneer we aankomen op kantoor een schema met de dagplanning voor alle caretakers op mijn bureau ligt, waardoor Frans goed op pad kan en keurig overzicht heeft over wat er gebeurt en welke activiteiten hij wil ondersteunen, of waar hij toezicht gaat houden. Regelmatig ga ik met Frans mee on site en hier komen veel aanknopingspunten voor verbeteringen of vervolgacties uit.

Maar het grappigst de afgelopen weken is toch wel het meelopen met het lekzoekteam. Deze mannen lopen iedere nacht de straten van Ho Chi Minh af om met grondmicrofoons de leidingen af te lopen. Het is een vrij divers groepje mensen met een 6-tal ouwe rotten in het vak en 3 pas aangenomen jonge gasten, die het nu leren van de anderen. Alleen de oudere garde is zo grappig! Zo is er een vent komt nooit op tijd en krijgt daardoor standaard een uur minder uitbetaald dan de anderen. In plaats van op tijd komen berust deze man zich nu in zijn lot en dat bevalt eigenlijk veel beter.... Verder zijn buurman en buurman zijn ook lid van het team. Dit zijn een vader en zoon (de een 1,40 lang, de ander 1,55) die altijd samen werken en het nooit met elkaar eens zijn. Hele discussies en zelfs ruzies ontstaan als ze naar elkaar schreeuwen of het nou wel of geen lek is... Ajeto buur! Prachtig, om hier bij te staan. Daarbij is de groep erg enthousiast om ons aan te zien komen. Hans heeft ze namelijk een keer belooft dat ze iedere keer dat ze meer dan 7 lekken vinden op een avond een doos bier krijgen. Nou, dat motiveert!

En.... Gisteren is Annerieke aangekomen! En ja, we zijn meteen ‘brommers wezen kieken’ letterlijk, want voor ze een uur geland was zat ze al achterop de brommer, haha. Romantisch ritje over de lover’s bridge waar alle Vietnamese stelletjes samen naar zonsondergang over de skyline van de stad gaan kijken. Was even spannend, maar het cubje trok ons keurig de stijle brug op, haha! Met oud en nieuw gaan we lekker samen een lang weekend zeilen en op het strand liggen van Nha Trang, zin in!

Wat trouwens wel minder is, is dat mijn chauffeur vanaf 1 januari niet meer voor me werkt. Deze held (Phuc) ga ik zeker wel missen, want door hem kwamen we nooit te laat en stonden we nooit in de file. Hij gaat dan namelijk altijd keurig het brommerpad of zelfs de stoep op, zodat we nooit hoeven te wachten. Daarbij weet hij altijd precies welke tolpoort een kapotte slagboom heeft en waar je dus zonder te wachten (en te betalen) doorheen kan... De beste man gaat rijden voor het Belgische consulaat. Met zijn rijstijl misschien maar beter ook, zo’n CD nummerbord...