My first honda, Sinterklaas en 4 weken werk

Aan de via de mail ontvangen oproepen naar updates te merken is het hoog tijd voor weer een stukje hier op de site... De afgelopen 4 weken is er natuurlijk weer van alles gebeurd en nadat het eerst toch even wennen was om echt alleen hier te zijn na het vertrek van Annerieke heb ik inmiddels toch behoorlijk mijn draai gevonden.

Het eerste punt van afleiding was namelijk mijn eerste eigen brommer! Vroeger in Emmeloord hebben mijn ouders er alles aan gedaan om Rik en mij er van te weerhouden een brommer te kopen, maar ja... als je eenmaal 26 bent en je woont op zo’n 11.000 km bij je ouders vandaan in een stad waar er 4.000.000 rondrijden kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan! Sinds een aantal weken ben dus de trotse eigenaar van een honda cub (50cc) uit 1978! De honda cub is zeg maar de kever van zuidoost azie, iedereen heeft er een, of eigenlijk had er een... het model wordt al een tijdje niet meer gemaakt, maar hij is oerdegelijk en dus zie je ze nog heel veel rijden. Het grappige daarbij is, dat het een soort van armoedzaaierbrommer is geworden. Verroeste oude beestjes zijn het over het algemeen en omdat Vietnamese vrouwen over het algemeen niet op innerlijk, uiterlijk, maar op geld lijken te vallen is het voor Vietnamese mannen in de stad dus eigenlijk niet best om op zo’n apparaat te rijden... De drivers vinden het daarom prachtig om te zien dat al die whitefaces hem juist mooi vinden als symbool van Vietnam en dus heeft Duc (de driver van Hans) mij geholpen om een goedkoop lelijk ding aan te schaffen, om deze vervolgens helemaal te laten strippen en te restaureren. Echt prachtig om op zo’n honda hier mee te rijden in het verkeer! Die Vietnamezen snappen er niets van als ze zo’n whiteface op een spiksplinter nieuw lijkende cub voor het stoplicht zien staan! Deze jongen rijdt daarom dus dagelijks een rondje op zijn honda!

Maar ik ben niet de enige die het een mooi
apparaat vind, Sinterklaas namelijk ook! Zo’n drie weken geleden is hij namelijk hier aangekomen in Saigon. 80 Nederlandse kinderen op de kade en daar kwam de boot! Alleen toen hij dichterbij kwam bleek, dat de pieten de sint waren vergeten... iedereen in paniek, maar gelukkig had ik mijn brommer aan een andere piet uitgeleend en kon deze Sinterklaas zo toch nog naar het huis van de Nederlandse Consul brengen! Zo kreeg iedereen toch nog op tijd een kadootje en kreeg ik na afloop mijn brommer netjes terug, haha...

Wat betreft werk is het duidelijk dat niet altijd alles even snel gaat als je zou willen. Waar ik eerder had verteld over de afdeling asset management die we hier aan het opzetten zijn, ligt dit project op dit moment even stil. Na een vliegende start van werving en selectie en het opzetten van de eerste analyses is er door de directie even aan de noodrem getrokken. Het blijft een communistisch land en papieren en formulieren zijn dus erg belangrijk! Van het hands-on werk van de afdeling ligt de focus daarom nu met HR op het dichttimmeren van verantwoordelijkheden van de afdeling t.ov. andere afdelingen en de overlap hiertussen. Op zich best leerzaam en belangrijk, maar zo lang we daar mee bezig blijven, komen er geen analyses en renovatieadviezen uit deze afdeling en blijft er drinkwater de Saigon River instromen... Maar goed Hans heeft gisteren een constructief gesprek met de grote baas gehad en er zou nu vaart gemaakt worden!

Op de NRW afdeling ben ik de afgelopen weken voornamelijk verder gegaan met het voreen van functioneringsgesprekken en het stellen van individuele ontwikkelingsdoelen voor de verschillende caretakers. Het is leuk om te zien hoe dit goed ontvangen wordt door zowel management als de caretakers zelf. Het is gelukt om dit hier echt in te steken als “het samen zoeken naar hoe we onszelf kunnen verbeteren” ipv “beoordelen wat je verkeerd doet” en aangezien dat zeker in zo’n aziaatische cultuur met gezichtsverlies etc erg van belang is, is dit een klein succes te noemen. Te meer, omdat verschillende caretakers er zichtbaar mee bezig zijn!

Verder hebben we vorige week een trainee van Evides op bezoek gehad! Martijn had een korte missie voor VEI gedaan op de Filipijnen en kwam op de terugweg ook 4 dagen langs in Ho Chi Minh. Het is opvallend hoe nuttig zo’n kort bezoek kan zijn, want door samen te discussieren van de overeenkomsten en verschillen tussen de situaties in Vietnam en op de Filipijnen en de locaal gebruikte documeten uit te wisselen ben ik in ieder geval weer in een nieuwe scorecard voor de caretakers aan het ontwikkelen!

Aangezien Martijn in 2 weken Azie nog geen discotheek van binnen had gezien betekende er behalve overdag, ook s avonds gewerkt moest worden. In de Apocolypse Now natuurlijk! En daarna had deze jongen ook nog zo’n mazzel, dat we tijdens zijn verblijf werden uitgenodigd bij het eindfeest van het VEI project in Danang. Hier houdt de funding van de ambassade op en gaat het project in een andere vorm door, maar zoiets betekend hier altijd wel een diner en karaoke met het halve bedrijf. Dus Sytze, Hans, Martijn en ik mochten aantreden voor een avondje integreren in Danang!

Afgelopen weekend is er weer een short-termer aangekomen van Evides. Frans is net als Ed Wijkfitter en hij gaat zich komende weken weer richten op de technische kwaliteit van de werkzaamheden. Dinsdag zijn we begonnen met een kick-off presentatie voor alle mechanics, supervisors en caretakers van Thu Duc en komende 4 weken rijdt hij dagelijks alle werkzaamheden af om de kwaliteit te waarborgen: geen gebruik van oude materialen, op tijd renoveren ipv repareren, etc.

Hans en Sytze zitten vanaf vandaag een week in Nederland, dus ik mag zorgen dat alles hier blijft lopen en dat Frans goed uit de voeten kan, interessante tijden dus!

Rest mij niets anders dan op te merken, dat het toch wel een erg lang verhaal is geworden zo... miscchien toch maar weer wat vaker een update geven...

Groet, job